60'larda dünyanın en yalandan-bohem-kendine-hippi kıvamındaki yaşamını sürerken bi anda ölüp kendimi bugünlere reenkarne olmuş olarak bulduğuma dair fazlasıyla sağlıksız inancımı bir tarafa bıraksak bile bünyemdeki inkar edilemez 60'lar sevgisinin varlığı kesin.
60'ların hayat tarzını vs şimdilik ayrı tutarak, söz konusu sevgi/saygı/özlem/bıdıbıdı'yı 60'lar ikonlarına yönlendirmek istiyorum.
Onların arasından biri benim için [nedeninden mantıksal çerçevede tam da emin olamadığım bir şekilde] çok özel, en özel:
Nico.
